អត្ថន័យនៃថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប

ថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប ដែលត្រូវបានប្រារព្ធជារៀងរាល់ឆ្នាំ
នៅក្នុងពួកជំនុំនៃព្រះសព្វថ្ងៃនេះ បានចាប់ផ្តើមពីជីវិត៤០ឆ្នាំ
របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅទីរហោស្ថាន ហើយតាមរយៈ
ថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប ព្រះបានអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សទាំងអស់
ដឹងពីវិធីដែលការអត់ទោសបាប និងសេចក្ដីសង្គ្រោះ
ត្រូវបានប្រទានមកយើង។

ប្រភពដើមនៃថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប

ថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប គឺជា​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះ​បាន​អត់ទោស​ដល់​ជនជាតិ​អ៊ីស្រាអែល
​ដែល​ថ្វាយបង្គំរូប​កូនគោមាស ខណៈពេលដែល​ម៉ូសេ​កំពុង​​នៅ​លើ​ភ្នំ​ស៊ីណាយ
ដោយ​តម​អាហារ​៤០ថ្ងៃ​ ដើម្បី​ទទួល​ក្រឹត្យទាំង១០ប្រការ ហើយក៏ជាថ្ងៃ
ដែលព្រះបានប្រទានក្រឹត្យទាំង១០ប្រការជាលើកទី២ ជាសញ្ញាដែលថា
ទ្រង់បានអត់ទោសបាបរបស់ពួកគេហើយ។

ថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប នៅ​ជំនាន់សញ្ញា​ចាស់ និង​ការ​បំពេញ​ទំនាយ

នៅពេលធម្មតា អំពើបាបទាំងអស់ត្រូវបានរក្សាទុកក្នុងទីបរិសុទ្ធរយៈពេល១ឆ្នាំ។
ហើយនៅថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប អំពើបាបត្រូវបានបញ្ជូនទៅលើពពែអាសាអែល
នៅពេលដែលសម្ដេចសង្ឃដាក់ដៃលើក្បាលវា
ហើយពពែនោះត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់ទីរហោស្ថាន។
ពេលពពែអាសាអែលស្លាប់បាត់ទៅ នៅទីបំផុត
អំពើបាបទាំងអស់របស់បណ្ដាជន ក៏ត្រូវបានអត់ទោសឱ្យ។
ដូច​គ្នា​ដែរ ព្រះ​វរបិតានិង​ព្រះ​មាតា ដែល​ជា​តួរូបពិតនៃ​ទីបរិសុទ្ធ
ទ្រង់​ទទួល​រាល់​អំពើ​បាប និង​ការ​រងទុក្ខ​របស់​មនុស្ស​ជាតិ
ហើយ​នៅ​ថ្ងៃឱ្យបានធួននឹងបាប ទ្រង់​បញ្ជូន​អំពើ​បាប​ទាំង​អស់​ទៅ​លើ​សាតាំង
ហើយ​បន្ទាប់​មកសាតាំងក៏ត្រូវ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទណ្ឌកម្មស្ថាននរក។

រួចអារក្សដែលនាំគេឱ្យវង្វេង បានត្រូវបោះទៅក្នុងបឹង
ដែលឆេះជាភ្លើង និងស្ពាន់ធ័រ ជាកន្លែងដែលសត្វនោះ
និងហោរាក្លែងក្លាយនៅហើយ នោះវារាល់គ្នាត្រូវរងទុក្ខវេទនា
ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ នៅអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ
វិវរណៈ ២០:១០