ພະມານດາແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ໂລກແຫ່ງຄວາມມະຫັດສະຈັນ

[“ຄວາມມະຫັດສະຈັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຖືກເຜີຍອອກທຸກຄັ້ງ ທີ່ພວກເຮົາດໍາເນີນວຽກງານຂ່າວປະເສີດ ດ້ວຍຄວາມເຊື່ອໃນພະເຈົ້າ 100%”]

ເມື່ອພວກເຮົາເບິ່ງຄວາມມະຫັດສະຈັນຕ່າງໆ ທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນສະໄໝຂອງພະບິດາ ແລະ ໃນສະໄໝຂອງພະບຸດຢ່າງໃກ້ຊິດເຊັ່ນ: ພະເຈົ້າໄດ້ຊົງແຍກທະເລແດງ, ຊົງເຮັດໃຫ້ເມືອງເຢລີໂກພັງທະລາຍລົງ ແລະ ໄດ້ຊົງເຮັດໃຫ້ຕາເວັນຢຸດຢ່າງໃດນັ້ນ, ພວກເຮົາກໍສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ວ່າ ທຸກໆສິ່ງໄດ້ສໍາເລັດຕາມພະຄໍາຂອງພະເຈົ້າ.

[ບັນດາຜູ້ເຊື່ອຖືໃນຄິດສະຕະຈັກຂອງພະເຈົ້າໄດ້ນໍາຄວາມມະຫັດສະຈັນອອກມາ ແມ່ນແຕ່ໃນທ່າມກາງການລະບາດຂອງພະຍາດ ແລະ ໄພພິບັດຕ່າງໆ]

ພະເຈົ້າພະອັນຊັງໂຮງ ແລະ ພະເຈົ້າພະມານດາໄດ້ຊົງສະເດັດມາໂລກນີ້ ໃນຖານະພະວິນຍານ ແລະ ເຈົ້າສາວ ໃນສະໄໝພະວິນຍານບໍລິສຸດ. ທຸກຄັ້ງທີ່ພວກເຮົາເຊື່ອຟັງພະຄໍາຂອງພະເຈົ້າ ໂດຍເຊື່ອວ່າ ວຽກງານຂ່າວປະເສີດ ສໍາເລັດໄດ້ໂດຍພະເຈົ້າ, ວຽກງານແຫ່ງຂ່າວປະເສີດທີ່ອັດສະຈັນກໍຍັງດໍາເນີນໄປແມ່ນແຕ່ໃນເວລານີ້.
(ກິ່ນຫອມແຫ່ງສີໂອນ: ວຽກງານຂ່າວປະເສີດບັນລຸຜົນສໍາເລັດໃນສີ່ເດືອນ ຫຼັງຈາກງານສະຫຼອງການປະກາດ ຂອງມື້ເພັນເຕກັອດ)

ໃນມື້ທີ່ພະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນດານໃຫ້ພວກອິດສະລາເອນຊະນະພວກອາໂມນັ້ນ ໂຢຊວຍໄດ້ກ່າວແກ່ພະຜູ້ເປັນເຈົ້າ... “ດວງອາທິດເອີຍ ຈົ່ງຢຸດຢູ່ທີ່ເມືອງກີເບໂອນສາ! ດວງເດືອນເອີຍ ຈົ່ງຢຸດຢູ່ເທິງຮ່ອມພູ ໄອຢາໂລນເຖີດ!” ດວງອາທິດຍັງຢຸດຢູ່ ແລະ ດວງເດືອນກໍບໍ່ໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍໄປໃສ ຈົນກວ່າຄົນໃນຊາດອິດສະລາເອນ ໄດ້ຜາບແພ້ເຫຼົ່າສັດຕູ...
[ໂຢຊວຍ 10:12-13]

ໂມເຊໄດ້ເດ່ມືຂອງຕົນອອກໄປສູ່ທະເລ ແລະ ພະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນດານໃຫ້ລົມຮ້ອນທາງທິດຕາເວັນອອກ ພັດທະເລຕະຫຼອດຄືນ. ລົມໄດ້ພັດທະເລຢູ່ຢ່າງລຽນຕິດຈົນເຫັນພື້ນດິນແຫ້ງ.
ນໍ້າໄດ້ແຍກອອກຈາກກັນເປັນທາງຍ່າງ.
[ອົບພະຍົບ14:21]

ເມື່ອພະອົງສັ່ງສອນຈົບແລ້ວ ຈຶ່ງກ່າວແກ່ຊີໂມນວ່າ “ຈົ່ງຖອຍເຮືອອອກໄກກວ່ານີ້ ສູ່ນໍ້າເລິກ ແລະ ຢ່ອນມອງຂອງ ພວກເຈົ້າລົງຈັບປາ.” ... “ພວກຜູ້ຂ້າໄດ້ຫາຕະຫຼອດຄືນຈົນອິດເມື່ອຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຫຍັງເລີຍ. ແຕ່ໃນເມື່ອທ່ານບອກເຊັ່ນ ນີ້ ຜູ້ຂ້າກໍຈະຢ່ອນມອງລົງ.” ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ຢ່ອນມອງລົງ ແລະ ຖືກປາຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍ ຈົນມອງ ຂອງພວກເຂົາຈວນຈະຂາດ.
[ລູກາ 5:4–6]