ນັກທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ຄົນພະເນຈອນ

[ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ລະ​ຫວ່າງ​ຜູ້​ທີ່​ດໍາເນີນ​ຊີ​ວິດ​ໃນຖານະ​ນັກ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ ​ແລະ
​ຜູ້​ທີ່​ດໍາເນີນ​ຊີ​ວິດ ​ໃນຖານະຄົນພະເນຈອນ​]

ພະ​ເຢຊູ ຊົງສັ່ງ​ສອນ​ມະນຸດຊາດ ໂດຍ​ຜ່ານ​ຄຳ​ອຸປະມາ​ເລື່ອງເສດຖີກັບລາສາໂລ ​ວ່າ
ຊີວິດ​ໃນໂລກ​ນີ້​ບໍ່​ແມ່ນ​ທີ່ສິ້ນ​ສຸດ. ລາສາໂລນັ້ນເຖິງແມ່ນວ່າຈະຍາກໄຮ້ຫຼາຍໃນໂລກນີ້, ແຕ່ໄດ້ໃຊ້ຊີວິດໃນຖານະນັກທ່ອງທ່ຽວ ທີ່ມີຄວາມຫວັງໃນສະຫວັນ ແລະ ພົບຄວາມສຸກ
ໃນທີ່ສຸດ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເສດຖີນັ້ນດຳເນີນຊີວິດຢ່າງຫຼູຫຼາ, ແຕ່ລາວດຳເນີນຊີວິດ ໃນຖານະຄົນພະເນຈອນ. ລາວ​ບໍ່​ໄດ້​ຕຽມ​ຕົວ​ສຳລັບ​ອານາຈັກ​ສະຫວັນ ແລະ​ ໃນ​ທີ່​ສຸດ,
​ກໍ​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ທຸກ​ທໍລະມານ​ໃນ​ນະຮົກ.

[ບັນດາສະມາຊິກຂອງຄິດສະຕະຈັກຂອງພະເຈົ້າ ປະກາດຄໍາໝັ້ນສັນຍາໃໝ່
ຫົນທາງກັບຄືນສູ່ສະຫວັນ]

ພະຄິດ ພະອັນຊັງໂຮງ ແລະ ພະເຈົ້າ ພະມານດາ ໄດ້ປະທານພິຍານແກ່ມະນຸດຊາດ
ກ່ຽວກັບບັນພະບຸລຸດແຫ່ງຄວາມເຊື່ອເຊັ່ນ: ອັບລາຮາມ ແລະ ໂມເຊ ຜູ້ທີ່ກ່າວວ່າ
“ພວກເຮົາເປັນຄົນຕ່າງດ້າວ ແລະ ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກນີ້”. ໂດຍຜ່ານການ
ບັນທຶກເຫຼົ່ານີ້ໃນພະຄໍາພີ, ພວກເຂົາໄດ້ໃຫ້ຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງແກ່ມະນຸດຊາດທັງປວງວ່າ ບ້ານທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາ ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງກັບຄືນໄປແມ່ນ ອານາຈັກສະຫວັນ.

ແມ່ນໃນຄວາມເຊື່ອທີ່ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນທຸກຄົນໄດ້ຕາຍໄປ. ເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາໄວ້ 
ແຕ່ເຂົາໄດ້ເຫັນ ແລະ ຕ້ອນຮັບເອົາໄວ້ແຕ່ໄກ ແລະ ເຂົາກໍຮັບຢ່າງເປີດເຜີຍວ່າ ເຂົາເປັນ
ພຽງແຕ່ຄົນຕ່າງດ້າວ ແລະ ຊາວອົບພະຍົບ ທີ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກນີ້ເທົ່ານັ້ນ.
[ເຮັບເລີ 11:13]

ຕໍ່ມາພະເຢຊູໄດ້ບອກພວກສາວົກຂອງພະອົງວ່າ “ຢ່າເປັນທຸກ ແລະ ກັງວົນໃຈເລີຍ
ຈົ່ງເຊື່ອໃນພະເຈົ້າ ແລະ ຈົ່ງເຊື່ອໃນເຮົາຄືກັນ. ໃນຜາສາດແຫ່ງພະບິດາຂອງເຮົາ
ມີບ່ອນຢູ່ຫຼາຍບ່ອນ... ເມື່ອເຮົາໄປຕຽມບ່ອນໄວ້ສໍາລັບພວກທ່ານແລ້ວ... ເພື່ອວ່າ
ເຮົາຢູ່ທີ່ໃດ ພວກທ່ານກໍຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນຄືກັນ.
[ໂຢຮັນ 14:1-3]